Ben senin terörist olma ihtimalini sevdim (2)

18 Haziran 2012 Pazartesi, 08:14

Yüksel GENÇ / Bakırköy Cezaevi

Tanrılar çıldırmış olmalı! Böyle yazıyordu filmin başlığında. Adını hak eden çağrıcı filmlerden biriydi. Pek çok serisi çekildi. Ama ben en çok da bir sahnesini unutmadım. En çok da o sahnesini yüreğime işledi.

Filmin kahramanı, kaybolan çocuklarını dağ bayır aramaya çıkan bir kabile üyesi. Kahramanımız mülk duygusundan uzak olarak doğada yaşıyor. Onun dünyasında suç, ceza, günah ilişkisini doğa ve doğal olan belirliyor... Çocuklarını ararken her insan gibi acıkıyor. Doğanın ona sunduğu bir nimet olarak gördüğü koyunlardan birini oracıkta kesip yemeye koyuluyor.

Ama o da ne? Üstünde giysiler olan bir adam ona doğru koşuyor. Anlamadığı bir dilden bağırıyor ve kızgın hareketler sergiliyor. O ise tüm tebessümüyle garip hareketler yapan adamı sofrasına davet ediyor. Aç olduğu için kızgın olduğunu düşünüyor. Herkese yetecek kadar koyun varken neden bu kadar kızgın olduğunu ise hiç anlayamıyor. O anlayamadan kendisini beton duvarları olan binanın dibinde karanlık, küçük bir odada hapsedilmiş buluyor. Ama neden? Bilmiyor.

Dilini bilmediği bir mahkemede “hırsızlıktan” yargılandığını anlamak biraz zamanını alıyor. Dağ başında gördüğü adam onu sürüsünden bir koyun çalmakla suçluyor. O ise mahkemede sadece hikayesini duyurmaya çalışıyor: “...Çocuklarımı ararken acıktım. Bir koyun sürüsüne rastladım. Bir tanesini kestim, tam yerken bu adam geldi. Onu da davet ettim ama o kızıp duruyordu...”

Kahramanımız hırsız olmadığını, doğanın olan şeyin doğadan ödünç alınabilineceğini, yaşamak için hakkı olanı almak dışında bir şey yapmadığını nafile anlatıyordu. Kent dünyasının insanlarının suç ve ceza anlayışı ona pek anlaşılmaz geliyordu...

Bizim durumumuzu da pek çok açıdan bu öyküdeki kahramanın durumuna benzetiyorum. Yıllardır yaptığımız iş ve işimizin doğal gerekleri bir anda “suç”, hatta tüm hayatımız suçun konusu oluverdi. Meşru ve yasal bildiğimiz pek çok şey bir anda meşruiyetini ve yasallığını yitirmiş gibi. Karnını doyurduğunu sanan yerli adamın yaşam etkinliğine “hırsızlık” denmesi gibi; siyaset, gazetecilik, avukatlık, muhasebecilik...v.s yaptığını sanan bizlere “terörist” dendi.

Malik olanlar yerli adamın hırsız olma ihtimalini, bizlerinse “terörist” olma ihtimalini sevdi. Bu yüzden düne kadar yasal ve meşru olarak bildiğimiz ne varsa bugün bir bir illegal ve gayri meşru ilan edilir oldu. Abarttığımı sanmayın, yaşadığımız tastamam bu!

***

Dedim ya, savcı bizim gazeteci olma ihtimalimizi değil de “terörist” olma ihtimalimizi sevmiş! Bu ihtimal iddianamemizin ana mantığını ve çatısını da oluşturmuş. Bizim için zûl olsa da bu konudaki örnekleri vermeyi sürdürelim.

Biliyorsunuz, savcı iddianamede çalıştığımız yayın organlarını örgütün yayın organları olarak nitelemiş. Bizler de esas olarak bu yayınlarda çalıştığımız için suçlanıyoruz. Yayınlarımızın örgüt yayını olduğuna dair sunduğu en somut delil ise yaptığımız haberler. Savcıya göre Kürt meselelerini ve PKK’ye dair haberleri ulusal medyadan önce bu ajanı ve gazetelerin görmesi örgütün yayın organları olduklarının en çıplak göstergesi!

Oysa bu yaklaşımın kendisi savcının gazetecilik mesleğinden anlamadığının açık bir göstergesi. Eğer anlasaydı, yayın politikasında Kürt sorunu bulunan bir gazete veya ajansın Kürt meselesine ilişkin haberlere yayın önceliği verdiğini bilirdi. İkincisi; konusuna ilişkin haber atlamamak, hatta mümkünse başka yayınlara haber atlatma istediğinin mesleki bir refleks olduğunu bilirdi. Üçüncüsü; bu tür haberlerin muhalif medya dışında alıcısının çıktığı dönemlerin iktidarın tutumunun ve konjonktürel durumların belirlediğini bilirdi. Dördüncüsü; söylendiğinin aksine “ulusal medyanın” söz konusu haberlere erişim olanağının bizden daha çok olmasına karşın, iktidarlarla kurdukları ilişki ve beklentiler nedeniyle görmezden geldiğini bilirdi. Beşincisi; merkez medyanın yayın politikası gerekçesiyle bu konudaki haberlere bir yaklaşım sergilediğini bilirdi. Altıncısı; resmi olarak kurulmuş, yasal süreçlere tabi yayın organlarının muhalif de olsa izledikleri yayın politikaları ve çizgileri suç teşkil etmediği gibi, evrensel koruma ilkelerine tabiidir. Yedincisi; Gazetecilik mesleğinde suç, iktidarların hoşlanmadığı konuları haber konusu yapmakla oluşmaz, aksine haber alma ve bilgi edinme hakkına müdahale edildiğinde oluşur. Sansür en affedilmez mesleki suçtur!

Şimdi buradan baktığımda bu iddianame ile bizlere adeta iktidarla yandaş-candaş olmamanın bedeli ödettirilmek istenmektedir. Bunun için düne kadar suç olmayan bugün suç olarak lense edilmektedir. Bütün mesele burada düğümlenmektedir.