İnsanı insana ezdiren düzeni sevmiyorum

23 Mart 2012 Cuma, 07:42

Sendika hakkı için 8 aydır direnişte olan Savranoğlu işçileri, yaşadıkları güçlükleri “düşmanı sevindirmemek” adına dile getirmek istemeseler de haklarını elde edebilmek için ne zorluklar yaşayıp bunları nasıl aştıkları Mustafa Kuruoğlu’nun yaşadıkları ile anlaşılabilir.

Kuruoğlu, çocuklarının okuluna 50 metre uzaklıkta bir evde kirada otururken, işten atıldıktan sonra 5 kilometre uzaklıktaki anne ve babasının zaten zor sığdığı iki göz bir bağ evine taşınmak zorunda kaldı.

Çocuklarını kış boyunca, yağmurda, ayazda 5 kilometre yürüyerek okullarına bıraktılar, akşam olunca karanlıkta yine onlarla beraber yürüyerek eve döndüler.

Buhar kazanı bakımcısı olan Mustafa Kuruoğlu, “Menemen ve çevresinde bu işi benden daha iyi yapacak bir kişi bile bulamazsın. Şimdi bile kolayca iş bulabilecek durumdayım. Pek çok arkadaşım da kendi mesleğinde öyle. Ama bırakıp gitmiyoruz. Bize yakışmaz” diyor.

‘FABRİKADAKİ ZULME DAYANAMADIM’

“En sevdiğim insanlar sendikaya girince yalnız bırakamazdım. Sakat olan çocuğuna bakmak için günde 70 ton deriyi sırtından geçiren bir arkadaşım, yetimlere sahip çıkıp onlar için zulüm çeken bir başka arkadaşım, çocukken işe girip de adeta elimizde büyüyen 10 yıl beraber çalıştığım bir başka arkadaşım… Her gün gözümün önünde eziyet ediliyordu. Başımızda 80 yaşındaki adam (patron) küfür eder, eziyet çektirirken, ‘Benim paramı akşama kadar çalışsanız bir odadan diğerine taşıyamazsınız’ derse bu zulümdür. Haklıydık sendika istemekte. Bizler onuru için yaşayan insanlarız, kimsenin yüzüne bakamamak bizim için en zor durum” diyen Kuruoğlu, çektiği sıkıntılara bunun için katlanabildiğini söylüyor.

Kuruoğlu, çalışma koşullarını anlatırken kapitalizmin ilk yıllarından hikâyeler anlatıyor adeta.

‘27 GÜN BOYUNCA GÜNDE 24 SAAT ÇALIŞTIM’

Nikâh masasından kalkıp 1 saat sonra iş başı yaptığını, çocuğunun doğumunu dahi göremediğini anlatan Kuruoğlu’nun Menemen dışına çıkmasını yasaklamış patron, her an fabrikada olabilsin diye. Çocuklarını alıp pikniğe bile gidemediğini anlatıyor.

Yüklü bir yurtdışı siparişi alındığında 27 gün boyunca 24 saat fabrikadan dışarı çıkmadan çalışmış. Anlattıkları ise tüyler ürpertici: “İşe girerken kart bastım, sonra 27 gün sonunda çıkarken bastım. Bu süre boyunca enerji içeceği içiyor, duş alıyor ve çalışıyordum. 3 günde bir 10-15 dakika dışarı çıkıp tekrar içeri giriyordum. Uyumak bile yoktu. Fabrika doktoru serum takıyordu, 1 saat serum yiyor, sadece o süre boyunca dinleniyor bitince tekrar işbaşı yapıyordum. 1 hafta boyunca serum yedim. Serum bitince tekrar çalışmaya başlıyordum.”

İŞÇİLER KENDİ PARTİLERİNİ SAVUNMALI

Bu koşullar altında mücadele edebilmesini arkadaşlarının dayanışmasına borçlu olduğunu söyleyen Kuruoğlu, sefil durumda olanın, kendilerine haksız yere eziyet edenler ve buna bir şekilde göz yumanlar olduğunu düşünüyor.
“Herkes çadırdakiler gibi olsa ülke güllük gülistanlık olur, güçlü bir devlet olur. Takım tutar gibi parti tutuyor insanlar. Kendi talepleri için, partiyi savunmuyorlar. İnsan vicdanında dindardır. Vicdan sahibi değilse dinsizdir. Biri Kemalizm, diğeri din üzerinden siyaset yapıyor. Ülkemi seviyorum ama insanı insana ezdiren düzeni sevmiyorum. Yağmurda, çamurda, karda kışta acı çekenler değil, bu haksızlıkları yapanlar rahat uyuyor, bu zoruma gidiyor” diyen Kuruoğlu, kazanana kadar mücadeleye devam edeceklerini söylüyor. (İzmir/EVRENSEL)


--------------------------------------------------------------------------------

7 YAŞINDAKİ ÇOCUĞA BEDEL ÖDETİLİYOR

Baba Ali Kuruoğlu, 65 yaşında ve 11 yıldır oturdukları bağ evinin bulunduğu bahçede hayvan ve bahçe bakıcılığı yapıyor. Baba Kuruoğlu, “Çocukların” bir an önce normal hayatına dönmesini umut ediyor. Evde yalnızca 7 yaşındaki Naz var ve ileride doktor olup dedesine bakmak istiyor.

Eşi Nilüfer Kuruoğlu zor zamanlar yaşadıklarını söylüyor ama bunu söylerken çok dikkatli, “Şikâyet için demiyorum durumumuz bu” diyor. Mustafa 27 gün fabrikaya kapatıldığı zaman da bu bağ evinde kalmışlar. “Maddi durum ve eşimin sıkıntıda olması bizi ailecek etkiliyor tabii. Ama O’nun arkasındayız, aldığı kararda yanındayız” diyor ve şunları ekliyor: “Burada çocuklarımız yalnız büyüyor. Kızım okulda harçlığını okuldaki diğer çocuklara verip kendisiyle arkadaş olmasını istiyor. 7 yaşındaki kızım kış boyu hastalıktan kurtulamadı. Bu adamlar 7 yaşında çocuğa bedel ödetiyor. Vereceği tazminat bu bedelin karşılığı olamaz.”

Kaynak : EVRENSEL